بیماری دیابت
ديابت يک بيماري مزمن است که پيشگيري از عوارض حاد و نيز کاهش خطر عوارض مزمن آن، نيازمند مراقبت، حمايت و آموزش خود مديريتي پيوسته بيمار است.
فرآيند هاي پاتوژنيک چندي در ايجاد ديابت دخالت دارند. طيف اين علل از نابودي خود ايمني سلول هاي پانکراس که موجب کاهش انسولين مي شود تا اختلالاتي که مقاومت نسبت به انسولين را در پي دارند، گسترده است. اساس اختلال در سوخت و سازکربوهيدرات، چربي و پروتئين که در ديابت رخ مي دهد تا نارسايي کارکرد انسولين بر روي بافت هاي هدف است. نشانه هاي هيپرگليسمي مي تواند شامل پرخوري، پرادراري،کاهش وزن، تشنگي و تاري ديد باشد. ممکن است به دنبال هيپرگليسمي مزمن، اختلال رشد و استعداد ابتلا به برخي عفونت ها نيز ديده شود. ديابت به چهار نوع تيپ 1، تيپ 2، ديابت ناشي از ساير علل (متعاقب پيوند عضو يا فيبروز کيستيک) و ديابت بارداري تقسيم بندي مي شود. برخي بيماران ممکن است در هيچ يک از چهار گروه ياد شده جاي نگيرند. تشخيص ديابت بر پايه معيارهاي زير مي باشد: AIC-1مساوي يا بزرگتر از 6.5 درصد، -2قند پلاسماي مساوي يا بيشتر از 126 mg/dl يا -3قند پلاسماي مساوي يا بالاتر از200 mg/dl ، دو ساعت پس از مصرف 75 گرم گلوکز. پيامد هاي حاد و تهديد کننده زندگي در ديابت کنترل نشده، بيشتر کتواسيدوز ديابتي و سندرم کوماي هيپراسمولار غيرکتوني است. عوارض طولاني مدت ديابت شامل رتينوپاتي، نوروپاتي،نفروپاتي، علايم قلبي،علايم ادراري تناسلي، علايم جنسي و حوادث عروقي مغز مي شود. افزايش فشارخون و اختلال سوخت و ساز ليپوپروتئين نيز بيشتر در افراد ديابتي ديده مي شود. از سوي ديگر مشکلات مربوط به پذيرش درمان در بيماران ديابتي شايع است. در اين نوشتار تازه ترين يافته ها پيرامون تشخيص، سبب شناسي، علايم، عوارض و درمان بيماري ديابت بازبيني شده است.
(3 رای, میانگین: 3٫67 از 5)
Loading...
نظرات کاربران